Quico Rodríguez

ADESTRAR NO DEPORTE BASE

¿CANDO PODEMOS AFRONTAR A POSIBILIDADE DE DIRIXIR UN EQUIPO?¿CANDO ESTAMOS PREPARADOS?

Para ser adestrador dun equipo de nenos ou adolescentes requires unha gran responsabilidade para a persoa que o leve a cabo, non todo o mundo está capacitado e moitas veces faise máis mal que ben con segundo que actitudes. Podemos deducir que o primeiro requisito que debe cumprir un posible adestrador que queira dedicarse a adestrar a un equipo é coñecer todos os pormenores do deporte no que vaiamos participar, fútbol, baloncesto, ximnasia, .... etc. Hai unha gran cantidade de clubs deportivos, polideportivos e colexios que necesitan xente con ganas de ensinar funha actividade deportiva coma o fútbol, fútbol sala, baloncesto, balonmán, vóley, ximnasia rítmica, waterpolo? polo cal atopar un sitio onde adestrar é relativamente sinxelo. A maneira ideal de comezar sería como axudante dunha persoa con experiencia da que aprender, ademais de ler libros de pedagoxía deportiva que podemos atopar en calquera libraría especializada en deporte. Tamén é moi recomendable realizar cursos formativos. O labor dun adestrador no deporte de base difire bastante da dun adestrador en categoría senior ou o do deporte profesional. Non se limita só a motivar para un partido ou facer aliñacións, debe ser ante todo un formador que ten que preocuparse de ensinar a técnica, a táctica, impor unha disciplina e motivación adecuadas, coidar a preparación física idónea para cada idade e tamén ser un educador.

Deporte e educación

Os valores que se pon en xogo co deporte, aluden a principios fundamentais na evolución do suxeito, educación e deporte van da man. Neste artigo non se pretende valorar o deporte profesional ou de alta competición. O que se tenta é esbozar o valor educativo do deporte basee, pártese da convicción de que na actividade deportiva os incipientes suxeitos, nenos e adolescentes, teñen un excelente instrumento lúdico para elaborar a súa personalidade e conseguir a dose suficiente de auto confianza. O deporte supón un ir máis aló do xogo, xa non se trata de xogar a ser maiores, trátase simbólicamente da vida mesma. Grazas a iso, proporciona un espazo singular onde os rapaces poden elaborar a transición á vida adulta, conseguindo unha mellor apreciación do esforzo, a solidariedade e as regras sociais. Tras a actividade física hai unha necesidade biolóxica de movemento moi xeral, que é parte do desenvolvemento e do sistema de conservación do organismo. é por iso que a falta de exercicio físico pode producir trastornos orgánicos, como os cardiovasculares, ou alteracións de tipo psíquico, como a ansiedade. Mais cando nos referimos aos nenos e os adolescentes, a importancia do movemento é aínda maior, xa que, con el, constrúese o esquema e a imaxe corporal, elementos estructurantes da personalidade que nos acompañan durante toda a vida. A inadecuada constitución destes elementos pode dar lugar a diversos trastornos neuróticos, psicosomáticos ou psicóticos. Con todo, a necesidade intrínseca do movemento non é tan intensa como para vencer con facilidade as formas sedentarias de vida que temos na sociedade moderna, sobre todo nas grandes cidades. Ademais o desenvolvemento da sociedade tecnolóxica incita a inhibición corporal e o estancamento na comodidade. Cada vez máis necesidades e afeccións ofrécensenos seducíndonos coa comodidade que supón só pulsar un dedo, até se nos ofrece o deporte virtual. Por todo o dito anteriormente, o deporte basee merece ser coidado coa importancia que se merece. O neno ao principio xoga, despois fai deporte, pero pode deixalo moi pronto. O abandono do deporte é un feito preocupante, cuxa maior incidencia se produce na adolescencia, unha época onde, para maior preocupación, o rapaz necesita suxeitarse máis para converterse nun suxeito de pleno dereito. O deporte suxeita e canaliza as tensións agresivas e sexuais que, durante a adolescencia, ameazan a estructuración psíquica e a imaxe corporal. Para fomentar a actividade deportiva é necesario traballar coa motivación, de tal forma que o neno ou o adolescente senta atraído polas características propias da actividade física. Traballar a motivación é tarefa dos profesores de educación física e dos adestradores, con todo a información e formación no terreo motivacional é, na maioría das veces, escasa. Cando isto ocorre, é fácil que o profesor ou adestrador déixese levar polas súas propias motivacións ou frustracións, sen ter moito en conta aos seus discípulos. Moitas veces, os adestradores parecen xerais que inculcan a vitoria deportiva a calquera prezo e mesmo se abusa da agresión verbal se non se produce. Este tipo de condutas, lonxe de motivar aos rapaces, produce neles un rexeitamento visceral e un abandono precoz do deporte. Para comprender a importancia do profesor ou adestrador, hai que ter en conta que, no deporte, aínda que existe xa un distanciamento da directa figura de pai ou nai dos primeiros mestres, non por iso os adestradores da actividade física deixan de ser un subrogado parental, esencialmente paterno, unha figura de autoridade que supón a referencia do modelo a seguir. Cada rapaz verá esta figura de maneira diferente, de acordo coa súa propia historia, isto debe ser valorado polo adestrador para poder aproveitalo e xogar con iso na súa relación co mozo. Un correcto traballo demanda a creación dun clima motivacional adecuado, onde se valore aos suxeitos un a un. O acento debe estar posto máis na autosuperación que na competitividade. Aínda que é certo que nos toca vivir nunha sociedade moi competitiva, tamén o é que o exceso desta crea demasiada carga agresiva e pode orixinar estados de ansiedade incontrolados. A autosuperación ten que ver co desenvolvemento de normas internas de valoración e, neste sentido, favorece a independencia e modera a tendencia a depender só do resultado deportivo ou da opinión doutros. A meta non debe ser soamente que a actividade deportiva promova o desenvolvemento físico e a saúde, trátase de explotar todo o valor educativo do deporte. Neste sentido, a orientación cara a metas de autosuperación promove a internalización de regras (algo imprescindible no mundo social adulto e en estreita conexión coa ética) e a solidariedade e a cooperación cos outros. Un traballo nesta dirección contribúe a dar valor ao propio esforzo, a perseveración e o desenvolvemento das propias habilidades como os elementos que poden facilitar unha satisfacción de tipo persoal. Xa non se trata da sorte ou o destino, o acento recae sobre o suxeito e o seu esforzo como motor do propio desenvolvemento, e ao afastarnos da meta única do éxito deportivo, damos lugar á posibilidade da frustración sen connotacións traumáticas, factor importante xa que, a final de contas, a vida está chea de frustracións.

¿Qué pretendemos?

Esta pregunta podemos planteárnosla , cuando identificamos violencia con pasión desgarbada, con agresividad , con emociones desemfrenadas que finalizan tristemente en el insulto, en la agresión , en actos despreciables in cluso por las mentes más limitadas de nuestra pequeña aldea global.

Qué futuro pretendemos ofrecer a nuestros hijos cuando los encargados de infundir e inculcar valores deportivos , basados en la educación, en el respeto, en el esfuerzo, ... , y en muchos más cuando éstos (monitores, entrenadores, directivos) dan nefasto ejemplo agrediendo al contrario. febajándose al insulto y a la simple y despreciable agresión a otra persona.

No vamos por buen camino , cuando nuestros pupilos, ya a cortas edades, y viendo ejemplos despreciables, limitan su desarrollo deportivo y de su personalidad al insulto y y la vanidad gestual hacia los demás jugadores, árbitros, .... , ETC

Preguntémonos ; ¿ Dónde están esos valores de los que tanto alardeamos padres, educadores, monitores? - ¿ Dónde están ? - En el terreno de juego muchas veces brillan por su ausencia y en muchos casos debido a las actuaciones despreciables de entrenadores y gente del mundo del deporte en general.

Por eso empecemos por concienciarnos, autoeducarnos y cortar por lo sano con gente que lo único que ven es su propia incompetencia en la dirección de deportistas y que pagan sus frustraciones e incompetencias en actos violentos y lo más vil que es la agresión a un contrario.

Nos merecemos entrenadores, educadores, delegados, directivos, ... , que ante todo sean personas .

FUERA A LA GENTE QUE RESUME SU IMPOTENCIA EN LA SIMPLE AGRESIÓN Y EN EL VANO INSULTO DE UN SEMEJANTE QUE SIMPLEMENTE FUE MEJOR O QUE EN EL DESEMPEÑO DE SU LABOR NO SATISFIZO NUESTRO EGOISTA DESEO DE GANAR A COSTA D ELO QUE SEA.